بیماریهای واگیردامی و بیماریهای قابل انتقال بین انسان و حیوان درکنار سایرعوامل تهدید کننده محیط زیست طبیعی ازجمله تخریب زیستگاههای جانوران وحشی، شکار و صید بی رویه آنها ،گسترش آلودگیهای صنعتی وکشاورزی، بهره برداری غیراصولی ازمنابع طبیعی ، خشکسالی های متوالی در کشور و... بعنوان یکی از مهمترین عوامل تهدید کننده تنوع زیستی می باشند که با آسیب به گونه های جانوری وحشی کشور بخصوص گونه های کمیاب و در معرض خطر انقراض ،موجب کاهش تنوع زیستی و ذخایر ژنتیکی جانوری می شوند.
 همچنین بعضی از بیماریها با امکان گسترش سریع درحیات وحش واحتمال بروز بیماریهای نوپدید و بازپدید همانند آنفلوانزای فوق حاد پرندگان ،هاری و تب خون ریزی دهنده کریمه-کنگو ، سلامت جامعه و اقتصاد دامپروری را نیز تحت تاثیر قرار می دهند. گسترش بی رویه فعالیتهای انسانی درطبیعت وافزایش ارتباط بین دامهای اهلی با حیات وحش ، پیامدهایی نظیر تخریب زیستگاههای جانوری ،شیوع وگسترش بعضی از بیماریهای واگیردار دامی نظیر بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک(PPR) و تب برفکی  در حیات وحش و در نهایت تلف شدن بعضی از گونه های جانوری وحشی  داشته است.
پیشگیری،تشخیص و درمان بسیاری از بیماریها در بین حیوانات اهلی بدلیل ارتباط مستقیم با انسان ،وجود دارو و واکسن مناسب امکان پذیراست ولی درحیات وحش براحتی ممکن نیست.